همه ما درباره هوش عاطفی چیزهای زیادی شنیده ایم. اسم این عبارت به گوش همه مان خورده است و در این زمینه به مواردی هم برخورد کرده ایم؛ چه در مدرسه و چه در دانشگاه یا محل کار. خیلی ها هم این جمله معروف روانشناسی به نام دنیل گلمن (Daniel Goleman) را شنیده اند که می گوید: “رمز دستیابی به بهره هوشی جمعی بالا، هماهنگی اجتماعیست”.

 

ولی در واقع مدتها قبل از آن که دنیل گلمن در سال ۱۹۹۵ کتاب مشهورش با عنوان “هوش عاطفی” را منتشر کند، شخصی به نام مایکل بلدوچ (Michael Beldoch) هوش عاطفی را به جهان علم معرفی کرد.

 

مایکل در زمینه ارتباطات و حساسیت های عاطفی، پیامدهایشان و نحوه تعیین روابط و شخصیت ما صحبت کرد. از آن زمان تا کنون، پیشرفت های چشمگیری در این زمینه اتفاق افتاده و رویکردها و نقدهای مختلفی در مورد هوش عاطفی ارائه شده است.

 

خیلی از کارشناسان عقیده دارند که هیچ نوع چالش و سختی علمی در هوش عاطفی وجود ندارد و نمی توان آن را نوع دیگری از هوش دانست. در عوض آنها به هوش عاطفی به چشم حوزه دیگری از هوش نگاه می کنند، نه نوع دیگری از آن. با همه اینها و صرف نظر از اینکه نظریه دنیل گلدمن چه ایراداتی دارد، هوش عاطفی به عنوان یک دیدگاه روانشناختی، اجتماعی و انگیزشی تأثیر غیرقابل انکاری در زندگی همه ما داشته است.